Od tragedii do triumfu: krytyka wybranych wierszy Generals without War Idrisa Amaliego

Isaac Barko Lar

Abstrakt

Do zrozumienia przedmiotu niniejszej analizy krytycznej konieczny jest kontekst historii literatury nigeryjskiej. Zaledwie pięć lat po uzyskaniu niepodległości po panowaniu Wielkiej Brytanii, żołnierze dokonali zamachu stanu 15 stycznia 1966 roku. Od tego czasu historia to opowieść o jednym reżimie wojskowym obalającym drugi. Demokratyczny rząd prezydenta Shehu Shagari został powołany 1 października 1989 roku, a generał Muhamadu Buhari zastąpił go w wyniku wojskowego puczu z 31 grudnia 1983 roku. Generał Babangida obalił Buhariego, a następnie przeprowadził wybory w 1993 roku. Moshood Abiola odniósł w nich zwycięstwo, ale Babangida przerwał proces zmian i wprowadził marionetkowy cywilny reżim Ernesta Shonekana. Generał Sani Abacha wyparł go po trzech miesiącach, a następnie zmarł w czerwcu 1998 roku. Nowym władcą został generał Abdulsalam, który celowo przywrócił rządy demokratyczne w październiku 1999 roku. Ogólnie rzecz biorąc, każdy reżim wojskowy, który wyparł swojego poprzednika, rościł sobie prawo do “mesjańskiej” roli polegającej na uratowaniu narodu z ruiny, przywróceniu porządku i skierowaniu Nigerii na właściwy kurs dobrobytu gospodarczego, pokoju i postępu. Jednak, poza kilkoma godnymi uwagi wyjątkami, większość reżimów wojskowych plądrowała naród, była despotyczna, pozbawiona dyscypliny i zakorzeniła kulturę bezkarności, która leży u podstaw dzisiejszej korupcji w Nigerii. Wojskowi wyzwoliciele okazali się być zaprzeczali temu, co głosili. W kontekście dyktatury i złego administrowania powstały wiersze Idrisa Amali, satyrycznie opisujące rządy wojskowe w konkretnych wierszach poddanych analizie.